Dirrux' Blaasbalg

Ach, wat was de wereldreis mooi. En leerzaam. En heerlijk. En fantastisch. En een ervaring. En om nooit te vergeten. En ga zo maar door. En wat hadden we het goed bij mijn schoonouders. Natjes, droogjes – al dan niet door onszelf verzorgd-, complete vrijheid, maar toch ouderwets op de tenen naar boven als je laat uit de kroeg thuis komt en waarbij elke traptrede lijkt te kraken in overdonderend 3D-surround met de klassieke angst om pa en moe wakker te maken. We hebben het goed gehad sinds we precies een jaar geleden vertrokken, maar o, o, o (en doe er nog maar een paar o´s bij), wat zijn we blij dat we weer in ons eigen huisje zitten.

Dat huisje was een jaar lang verhuurd aan een Pools stel. Doodgewone
Polen, dus geen tegenpolen, geen magneetpolen, geen metropolen, nee,
doodgewone Polen. Zo gewoon dat ze zelfs in hetzelfde vakgebied als
ikzelf opereren. Dat is enerzijds mooi voor hun, anderzijds best wel
weer jammer voor ons. Als ze namelijk in de badkamer- en keukenwereld
hadden geopereerd, dan hadden we er wellicht nog een leuke nieuwe
badkamer of keuken aan overgehouden. Maar helaas, die vlieger ging niet
op en wij troffen ons huis nagenoeg hetzelfde aan als dat we het een
jaar geleden achtergelaten hadden. Met hier en daar het bewijs van tien
jaar gebruik, dus niet perfect, niet onbeschadigd, volgens de
deskundigen wellicht zelfs niet eens mooi, maar wel gewoon als ons
eigen lieve kleine knusse huisje in modieuze kleuren van tien jaren her.

We kwamen dus afgelopen vrijdagmiddag tegen schemertijd terug in ons
thuisje. Dat was soort van emotioneel, maar wel in positieve zin. En
sinds dat moment hebben we bijna geen moment stil gezeten. Er moest
namelijk van alles gedaan worden. De spullen moesten van de
opslagruimte naar het huis worden gebracht. Die spullen moesten worden
uitgepakt, gesorteerd, het kaf moest net als vorig jaar van het koren
worden gescheiden om vooral geen overbodige ruimtevullende spullen te
bewaren, er moest veel worden heen en weer gelopen – op en neer ook met
al die trappen – er moest worden schoongemaakt, er moest van alles
worden gedaan wat bij een normale verhuizing ook wordt gedaan. Maar
toch voelde het anders, want verhuizen naar je eigen huis, dat is een
redelijk unieke ervaring.

We zijn nu na een jaar lang zwerven eindelijk op de plaats waar we
thuis zijn. Dat we daarvoor zoveel geld en tijd nodig hadden, daar
zullen velen wellicht hartelijk om lachen. Dat doen we zelf ook af en
toe stiekem. Vooral omdat die plek hetzelfde is als het begin van onze
exodus. Daar zijn prachtige spreekwoorden en gezegdes voor, die voor
ons allemaal waar zijn. En dat doet helemaal geen pijn. En nu gaan we
fijn kijken of dat ook geldt voor manieren waarop we het verblijf op
ons definitieve reisdoel kunnen bekostigen. En als dat onder de
categorie "werk" valt, dan moet dat maar. Hopelijk krijgen we daarbij
net zo’n warm gevoel als dat we bij ons eigen stulpje krijgen. We zijn
benieuwd.